Przełom lat 70. i 80. XX w. był okresem zamętu w sferze kultury
popularnej. Dawna muzyka popularna zdominowana przez disco została zmieciona
przez rewolucję punkową. A z popiołów tej ostatniej zrodził się świat muzyki
post punkowej i nowo falowej, a także wszelkich innych dziwacznych dźwięków do jakiej
nie było wcześniej miejsca w głównym nurcie.
Do tej ostatniej kategorii należeli twórcy grający
alternatywnego rocka, czy jak kto woli awangardowego rocka spychani wcześniej
przez mainstream rocka lat 70. do podziemia. Jednym z takich twórców był
kompozytor, skrzypek i gitarzysta Philip Charles Lithman (1949-1987) znany
bardziej pod pseudonimem artystycznym jako Snakefinger.
Ten brytyjski muzyk zmarł nagle w 1987 r. w wieku zaledwie
38 lat w pokoju hotelowym podczas jednej ze swoich tras koncertowych. Tak więc
obecnie nie żyje już od ponad 30 lat a jego osoba pozostaje jedną z bardziej zagadkowych
w świecie muzyki popularnej.
Paradoksalnie w czasach gdy jeszcze żył, także nie był zbyt
znany z powodu rodzaju muzyki jaką komponował i wykonywał. We wczesnej
młodości, a więc w latach 1971-1975 stał na czele grupy Chilli Willi And The
Red Hot Peppers. Nawiasem mówiąc grupa ta nie miała nic wspólnego, także stylistycznie,
z amerykańskim zespołem Red Chot Chilii Peppers. Zespół Lithmanna reprezentował
styl zwany pub rockiem, którego niedościgłym wzorem stał się później brytyjski
zespół Dr Feelgood. Z grupą tą nagrał w latach 1972 i 1974 dwa albumy studyjne,
ale nie spotkały się one z większym zainteresowaniem publiczności. Po latach
ukazały się także jej nagrania koncertowe i kompilacje z jej mniej znanymi
nagraniami.
Od początku lat 70. Lithman wyjeżdżał do Stanów
Zjednoczonych w poszukiwaniu wytwórni i producentów swoich nagrań. Tam trafił
na członków zespołu The Residents, którzy zmienili jego nastawienie do muzyki.
Pod ich wpływem przyjął pseudonim artystyczny Snakefinger pochodzący od jego
długich palców oplatających gryf gitary jak węże.
Pod wpływem The Residents muzyk ten zmienił nastawienie do
materii muzycznej i zbliżył się do awangardy muzycznej. W nowym alternatywnym
stylu pozbawionym ograniczeń skomercjalizowanego świata muzyki popularnej
zaczął też nagrywać nowe własne płyty. Na stale wszedł też w skład grupy
muzyków wspomagających zespół The Residents w studiu i na koncertach. Jego
nazwisko figuruje przy wielu klasycznych już albumach tego legendarnego
zespołu, np. przy singlu „Satisfaction” czy albumach „Fingerprince” (1977),
„Duck Stab / Buster & Glen” (1978), „Eskimo” (1979).
Na przełomie lat 70 i 80. XX w. pod pseudonimem Snakefinger
nagrał i wydał kilka bardzo udanych albumów studyjnych, m.in. „Chewing Hides
the Sound” (1979), „Greener Postures” (1980) i „Manual of Errors” (1982). Właściwie
wszystkie z nich mają bardzo wysoki i wyrównany poziom i trudno wskazać na
jedną najlepszą płytę. Według jednych będzie to jego debiut płytowy, a według
innych drugi lub trzeci z jego albumów.
Prezentowany tutaj wycinek z magazynu „Razem” przedstawia
biografię tego muzyka przygotowaną przez dwóch dziennikarzy: Karola Majewskiego
i Henryka Palczewskiego. W tematyce awangardy rocka specjalizował się zwłaszcza
ten drugi i przypuszczam, że bez jego udziału przygotowanie tego tekstu nie
byłoby możliwe.
W późniejszych latach Snakefinger przygotował wydal jeszcze
kilka płyt z których najciekawszą była „Night Of Desire Obejcts” z 1986 r.
Jednak żadna z nich nie osiągnęła już poziomu twórczości z przełomu początku
wspomnianej dekady. W połowie lat 80. Lithman coraz bardziej skłaniał się w
kierunku korzeni muzyki bluesowej. Dowodem tego był bardzo udany album
koncertowy pt. „Snakefinger's History of the Blues” (1984).
Niestety, jego dalszą obiecującą karierę przerwała w 1987 r.
przedwczesna śmierć tego muzyka w pokoju hotelowym.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz