„Death Wish II”. The Original Soundtrack. Music by Jimmy Page, Swan Song, 1982 – recenzja z magazynu „Razem” z 1982 r. (?)

„Death Wish” („Życzenie śmierci”) to seria pięciu filmów z Charlesem Bronsonem (filmowy Paul Kersey). Każdy z nich opowiada o pewnym zwykłym człowieku, którego rodzina zostaje pokrzywdzona przez złoczyńców. Jednak policja nie może, czy nie che znaleźć winnych tej zbrodni, więc nasz bohater bierze sprawy w swoje ręce i dokonuje strasznej zemsty na ludziach podejrzewanych o skrzywdzenie jego rodziny.

Rychło okazuje się, że przy okazji wymierzył sprawiedliwość także wielu innym bezkarnym bandytom. Dzięki temu jego postać staje się wśród zwykłych bezbronnych ludzi uosobieniem społecznej sprawiedliwości (społecznego mściciela).

Pierwszy film z tej serii nakręcono w 1974 r. a jego reżyserem był Michael Winner. Muzykę do niego skomponował Herbie Hancock. Wielki sukces tego obrazu sprawił, ze w latach 1982, 1985, 1987 i 1994 nakręcono kolejne części tego filmu. Reżyserem jego drugiej i trzeciej części był także Michael Winner. Jednak jak to zwykle bywa, każda kolejna część była gorsza od poprzedniej, przy czym cześć druga była jeszcze całkiem dobra.

Gdy w 1981 r. nakręcano sequel tego filmu zaproponowano przygotowanie muzyki do niego byłemu gitarzyście zespołu Led Zeppelin – Jimi Page’owi. Dla gitarzysty Led Zeppelin była to szansa na powrót do aktywnego życia artystycznego po okresie depresji spowodowanej tragiczną śmiercią Johna Bonhama, perkusisty tej grupy.

Niestety przygotowana przez niego ścieżka muzyczna do filmu "Death Wish II” była co najwyżej poprawna i nie grzeszyła szczególnym nowatorstwem brzmieniowym, czy współgraniem z obrazem. Z tego powodu została raczej źle oceniona prze krytyków i publiczność. To chyba było główną przyczyną tego, że poza wydaniami z 1982 r. album ten praktycznie nie był wznawiany na winylu, a na płycie kompaktowej wydano go tylko dwa razy: raz w Japonii i raz w Rosji.

Pamiętam do dzisiaj jak w 1982 r. w Polskim Radio dyskutowano o nowym wówczas amerykańskim filmie „Death Wish II” i ścieżce do niego przygotowanej przez Jimi Page'a. Jednak nawet owi dziennikarze musieli tylko objadać się smakiem w chęci zobaczenia tego filmu, bo w komunistycznej Polsce stanu wojennego nie było to możliwe, podobnie jak zapoznanie się z przygotowaną do niego ścieżką dźwiękową.

Recenzja ścieżki dźwiękowej do tego filmu ukazała się w polskiej prasie dzięki uporowi Karola Majewskiego, który dotarł wówczas do tej płyty i opisał ją w magazynie „Razem” – przypuszczalnie już w 1982 r. (lub 1983 r.?).

Frank Zappa i Deep Purple - dyskografie. Wycinki z magazynu "Razem" (?) z lat 80.

W Polsce okresu PRL nie tylko nie było swobodnego dostępu do zagranicznych płyt, ale także prasy muzycznej i książek. Z tego powodu wszelka wiedza o muzyce popularnej publikowana w polskiej prasie tego okresu była szczególnie cenna, bo jedyna. Ważne były nie tylko biografie poszczególnych artystów, czy analizy ich muzyki, ale nawet same zestawienia wydanych przez nich płyt.

Poniżej dyskografie Franka Zappy (do 1988 r.) i zespołu Deep Purple (do 1980 r.) drukowane niegdyś w prasie polskiej okresu PRL. Obecnie to banał i nic nie warte wycinki, ale wówczas miały ogromną dozę nigdzie indziej niedostępnej informacji.

Przypuszczalnie oba te wycinki (a przynajmniej jeden z nich) pochodzą z magazynu "Razem", ale głowy nie dam, a w chwili ich wycinania nie zapisałem tego.