Australijski zespół AC/DC jest obecnie jedną z najbardziej znanych gwiazd rocka. Jego surowy hard rockowy i hevay metalowy styl zyskał miliony wielbicieli na całym świecie. Klasyczny skład tej grupy tworzyli: bracia Angus (gitara prowadząca) i Malcolm (gitara rytmiczna, śpiew) Youngowie, Ronald Bon Scott (śpiew), Cliff Willimas (gitara basowa) i Phil Rudd (perkusja).
Grupa zadebiutowała już w 1973 r. Pierwsze dwa albumy: „High Voltage” i „T.N.T” wydała w 1975 r. wyłącznie w Australii. Pierwszym albumem wydanym na całym świecie była dopiero trzecia płyta, także zatytułowana „High Voltage” będąca kompilacją dwóch pierwszych australijskich płyt. Przy tej okazji warto wspomnieć że albumy grupy do 1977 r. ukazywały się nie tylko w różnych okładkach w Australii i na świecie, ale także z różnymi zestawami utworów.
Po ustabilizowaniu się składu z Cliffem Williamsem jako basistą nagrała swe trzy klasyczne albumy: „Let There Be Rock (1977), „Powerage” (1978) i „Highway to Hell” (1979). Każdy z nich sprzedawał się coraz lepiej przynosząc zespołowi coraz większą sławę.
Jego sława dotarła także do Polski okresu PRL w czasach mojej młodości, a więc na przełomie lat 70. i 80. Pamiętam jak moi koledzy z tamtych czasów podniecali się jakimś nowym nieznanym nikomu zespołem, którego nazwę mało kto potrafił poprawnie wypowiedzieć. W polskich realiach do masowej świadomości grupa te przebiła się dopiero w 1980 r. dzięki albumowi „Highway To Hell”.
W 1980 r. po niespodziewanej śmierci wokalisty, Bona Scotta, dalsza kariera zespołu stanęła pod znakiem zapytania. Osobiście najbardziej cenię jego dorobek z czasów Bona Scotta, kiedy jego twórczość była najbliższa bluesa i hard rocka. Jego godnym następca okazał się Brian Johnson który nadal grupie bardziej metalowe brzmienie i z którym zespół nagrał i wydał przebojowy album „Back In Black” (1980). Płyta ta nie tylko odniosła międzynarodowy sukces, ale także stała się jednym z najlepiej sprzedających się albumów w historii fonografii.
Albumy te prezentowane były także w audycjach muzycznych Polskiego Radia. Jej płyty zaprezentowano w latach 1980-1981 w audycjach Piotra Kaczkowskiego np. w „Minimaxie” nadawanym w Programie Trzecim. Pamiętam jak nagrałem wówczas album „Powerage” – była to pierwsza płyta tej grupy jaką w ogóle słyszałem. Potem nagrałem jeszcze jej album „If You Want Blood, You've Got It”. Z kolei w audycji „Muzyka dla kolekcjonerów” w latach 1982-1983 r. udostępniono jej płyty w wersji stereofonicznej: „Back in Black” i „Let There Be Rock".
Szczególne znaczenie dla słuchaczy w Polsce miał album „For Those About to Rock We Salute You” (1981) wydany 23 X 1981 r. Wygłodniałej muzyki publiczności Polskiego Radia zaprezentowano go w wersji stereofonicznej w audycji „Klub Stereo” nadanej w dniu 1 III 1982 r. i prowadzonej przez Marka Gaszyńskiego. Była to jedna z pierwszych audycji muzycznych wyemitowanych po okresie zawieszenia programów radiowych w pierwszym okresie stanu wojennego.
Magazyn „Razem” był periodykiem wydawanym przez ZSMP, a więc generalnie prasą komunistycznej młodzieżówki. Wydanie w nim plakatu zespołu AC/DC było przykładem typowego „wentyla bezpieczeństwa” jaki zastosowała władza wobec młodych, aby choć częściowo skanalizować ich frustracje z powodu kryzysu gospodarczego i uciążliwości stanu wojennego.
Tekst o historii grupy AC/DC przygotował Karol Majewski. Wzbogacono go licznymi reprodukcjami okładek płyt grupy, w tym tymi mniej znanymi (ale wówczas nie byłem tego świadomy).
Bardzo ciekawe są też wspomnienia Karola Majewskiego dotyczącego jego pierwszego spotkania z tym zespołem w Londynie w 1975 r., a więc w czasach jak był jeszcze nieznany. Tych informacji nie ma w żadnej innej biografii tego zespołu.
